Verveling

‘Mijn kind verveelt zich en wil graag dat ik meespeel.‘

Zeker, alle technische snufjes in huis maken ons leven steeds makkelijker! Waar we alleen niet altijd bij stilstaan, is dat al dit gemak ons en onze kinderen kansen ontneemt op verdieping.

Het zijn de simpele dagelijkse handelingen die we met kinderen kunnen delen, die juist zo vruchtbaar zijn in de verbinding met het kind. In Het bonte Huis zijn we ons hier heel bewust van en dat valt de ouders vaak ook op.

Zo kreeg ik onlangs nog een leuk compliment. Een moeder zei: “Het is hier altijd zo lekker kneuterig in Het Bonte Huis.” Ik moet toegeven, daar had ze best gelijk in. We besteden hier namelijk nog aandacht aan hele kleine dingen, zoals:

• De vloer vegen
• Dingen repareren
• Groente schillen
• De was mooi opvouwen
• Afwassen en afdrogen
• Lezen en schrijven met de hand

Dit zijn simpele voorbeelden van handelingen uit het gewone leven die wij als volwassenen al snel voor lief nemen, maar die voor kinderen heel boeiend en begrijpelijk zijn. Ook zijn het taken waarbij het kind kan meehelpen en dat doet het maar al te graag! Ik wil ouders hier graag weer bewust van maken, want dit besef kan veel rust geven in huis.

Zo had ik laatst een oudergesprek waarin een vader aangaf dat zijn kind vaak geen zin had om ‘zelf’ te spelen. De situatie die hij aanhaalde was als volgt:

De vader nam zijn dochter van drie op de zondagochtend vast mee naar beneden, zodat moeder en baby konden uitslapen. Eenmaal beneden aangekomen zei de vader tegen zijn dochter: “Ik ga koffie zetten, ga jij maar lekker spelen.”

Ik probeerde mij, zoals ik het vaak doe, me in de positie van het kind te verplaatsen. Bij het horen van de woorden ‘ga maar spelen’, voelde ik onmiddellijk dat ik daar ook helemaal geen zin in zou hebben! ‘Vrij spel’, zoals wij dat noemen bij Het Bonte Huis, is nu juist daarom zo fijn: omdat het vrij is. Volwassenen kunnen helemaal niet bepalen wat en wanneer een kind gaat spelen.

Vrij spel ontstaat in het moment en het kan overal uit voortvloeien.

Wat mijn tip zou zijn?

Geef je kind een kwartier lang echte één-op-één aandacht.

De dagelijkse situatie, in dit geval het zetten van koffie, kun je daarbij heel goed gebruiken. Misschien betekent koffie zetten in een moderne keuken alleen maar op een knopje drukken en wachten. Daar is natuurlijk niks aan voor een kind. Maar stel je nu eens voor dat het kind haar eigen chocolademelk mag maken! Dat is al een stuk interessanter.

Ik bedoel dan natuurlijk niet poeder uit een pakje in de magnetron, maar echte cacaopoeder met een klein beetje suiker, een druppeltje vanille extract, een klein beetje melk erbij om er een papje van te maken, roeren… en dan de melk opschuimen in een pannetje met een garde. Papa mag natuurlijk ook een beetje schuim voor zijn cappuccino!

Een lekker broodje erbij en samen aan tafel een boekje lezen of wat kletsen. Zo heb je al snel een kwartier echte kwaliteitsaandacht gegeven. Dat is ontzettend voedend voor je kind en het geeft aan beide kanten rust. En daarna? Daarna kan vader tegen zijn dochter zeggen: “Nu ga ik… “ En daar kan hij het dan gewoon bij laten.

Voor kinderen die het gewend zijn om vermaakt te worden door volwassenen zal het misschien wel even duren voordat zij de nieuwe omgangsvorm aanvaarden. Dit is een wederzijds proces.

Stel je nu bijvoorbeeld voor dat je lekker aan tafel je krantje zit te lezen en dochterlief zit op de grond wat sip te kijken, laat het dan gewoon even zijn wat het is.

Je kan haar een liefdevolle glimlach toezenden die zegt: ik zie je, ik houd van je en het is goed.

Dat is namelijk ook wat je als ouder in deze situatie mag leren: dat het goed is zoals het is en dat jij het ongemak of de verveling niet hoeft op te lossen door meteen een nieuw idee aan te dragen (‘Ga maar ….’ of ‘Je kunt toch…’).

Nee, er is niets mis met verveling. Juist hieruit ontstaat creativiteit.

Het zou bijvoorbeeld heel goed kunnen dat je kind na een tijdje met iets gaat spelen wat eigenlijk helemaal geen speelgoed is. Als het niet onveilig is, laat het dan.

Je kunt af en toe een reactie geven die niet veel toevoegt. Als je kind bijvoorbeeld een elastiek van de grond opraapt en zegt: “Kijk…” dan zeg je: “Ja, dat is een elastiek.”

Probeer wederom te vermijden dat je zelf ideeën aan gaat dragen voor wat het kind allemaal met het elastiek zou kunnen doen. Op deze manier volg je de stroom van je kind en kun je ondertussen je eigen ding doen.

Als je kind nu nog heel klein is en het is ineens onderweg naar de keuken, pak dan gewoon rustig je krantje op en volg het om te zien wat er uit de kast getrokken wordt. Zo schep je een rustige, veilige sfeer in huis en geef je je kind de boodschap: ik vertrouw je, het is goed zo.

Voel je hoe fijn dat is?