Fout voorbeeld: Jo Frost

Twee weken terug startte een nieuwe T.V.-serie over opvoeding. Of nou ja, nieuw; Nanny Jo Frost deed vergelijkbare shows jaren geleden al.

Zacht ei als ik ben kan ik er niet naar kijken. Al na een paar beelden krimpt mijn hart samen van medelijden met de jongen die ‘opgevoed’ werd. Na alles wat hij had meegemaakt, mag hij de fijne momenten die hij met zijn moeder nog wél had inruilen voor eenzame nachten in een donkere kamer. Toch weet ik dat velen

iets heel anders zien dan ik als ze er naar kijken. Ze zien een nanny die weliswaar streng, maar duidelijk is. Hoe komt dat toch?

Ooit keek ik er ook zo naar. Ik had nog geen kinderen, en vond het volkomen logisch dat je als ouder consequent moet zijn, en even apart zetten als straf leek me ook niet  [frost kopie] zo gek. Sterker nog, toen ik zelf moeder werd heb ik de time-out ook toegepast. Ik beken het met het schaamrood op de kaken. Ik dacht: ik zet mijn kind op de trap, daar kan hij kalmeren, en daarna leg ik hem uit wat hij fout deed. Wat hij deed dat zo verschrikkelijk fout was weet ik al niet meer, maar hoe hij reageerde op apart gezet worden staat me in mijn geheugen gegrift.

Hij gilde. Hij wierp zich tegen de deur. Hij beukte tegen de deur. Al gillend en krijsend wierp hij zich stuk. Ik, ui die ik was, heb hem nogmaals terug gezet op de trap, precies zoals nanny Jo propageert. Met een koele mededeling, dat hij over x minuten weer binnen mag komen, dat hij nu op de trap mag zitten nadenken. Ik denk niet dat mijn arme huilende, krijsende ventje hoorde wat ik zei. Hij wierp zich zodra ik weg was met hernieuwde kracht tegen de deur, gillend en krijsend, huilend en schreeuwend, totaal overstuur. Nodeloos te zeggen dat hij ook daarna niet heeft kunnen snappen wat hij ‘fout’ had gedaan. Zijn emotie liet dat niet toe, ik had de bodem onder hem weggeslagen en hij zocht wanhopig weer grond onder zijn voeten.

Ik denk niet dat elk kind zo heftig reageert. Mijn gevoelige, intense kind heeft deze poging tot opvoeden heftiger beleefd dan vele andere kinderen. Maar ik ben ervan overtuigd dat time-out bij gelijkmatiger kinderen misschien minder hevig, maar nog steeds als afwijzing gevoeld wordt.

Ergens prijs ik mezelf zelfs gelukkig dat mijn kind zo duidelijk was in wat de time-out met hem deed. Het deed me namelijk stilstaan bij het principe straf. Straf komt voort uit het idee dat opvoeden betekent: gedrag van een kind sturen. Maar is dat echt opvoeden?

Nee. Dat is geen opvoeden. Dat is geen duidelijkheid, het is ongevoeligheid. Het is afkappen en beperken, in plaats van tot bloei laten komen. Je leert een kind niet hoe de situatie die aanleiding was tot straf dan wél te hanteren, je leert je kind niet hoe hij zijn emoties kan reguleren, je geeft hem geen handvatten zijn boosheid constructief te uiten. En, misschien nog wel het ergste van alles, je laat op zo’n moment nadrukkelijk buiten beschouwing dat een kind een mens is en geen witte bladzij die je naar believen kunt vullen. Een kind komt met gevoelens, drijfveren en behoeften. Die mogen er zijn.

En dát is wat ik zo pijnlijk vind aan de nanny Jo show. Niet dat ik haar nooit iets aardigs zie zeggen, maar de vanzelfsprekendheid waarmee het kind vaak niet eens gehoord wordt. Het lijkt oké om zo over de behoeften van een kind heen te walsen, zelfs al gaat het om (voor jou) iets kleins als een lichtje aan ‘s nachts. Het lijkt oké om machtsmiddelen toe te passen als een kind niet doet wat jij wil. En het lijkt oké om even te vergeten dat een kind een mens met gevoelens is. Dat zoveel kijkers niet meevoelen met een overstuur kind en alleen met de moeder vind ik veelzeggend.

Daarom doe ik mee met de actie #stopjofrost, om te laten zien hoe het anders kan. Ik hoop dat mensen gaan zien dat methode-Jo niet dè methode is, Frost is géén goed voorbeeld. Ik gun ouders een blik voorbij de gedragsmatige aanpak, ik gun kinderen dat ze met empathie benaderd worden.

Linda

http://www.drage

n-en-voeden.nl/fout-voorbeeld-jo-frost/#comment-2217